Vanaf het allereerste begin zit ik op Instagram, althans zo ongeveer. In elk geval in de jaren toen je foto’s met gekke, donkere Hipstamatic filters durfde te plaatsen en daarmee zelfs de kinderen niet meer herkenbaar waren. Voor jezelf. Alle foto’s kwamen op volgorde in je timeline binnen, je communiceerde nog eens met een leuke fotograaf uit Japan, er was geen reclame, het was er gewoon heel leuk. Nu gebruik ik Instagram voor de uitgeverij en communiceer ik met mensen die van de combinatie wandelen en boeken houden. Of alleen wandelen, dan hoef ik ze alleen nog maar even te overtuigen van de boeken. Dat is op zich ook leuk maar het is wat minder romantisch allemaal.

Sinds een paar dagen, of weken eigenlijk al, kan ik niet meer in mijn persoonlijke account. Iets met tweetrap-verificatie en wachtwoorden die ik ben vergeten en het moeten maken van een filmpje om de mensen daar ervan te overtuigen dat ik het echt ben. Ik vind het jammer dat ik niet meer bij m’n foto’s kan maar ik mis het niet. Het lijkt me een stap voorwaarts. Meer naar buiten, minder op het scherm. Kijken hoe lang ik dit ga volhouden.